Restauratieproject in hart van Kloetinge
De familie van de Plasse uit Goes kocht begin 2010 de statige villa aan het Marktveld in het oude Kloetinge, een rijksmonument. Eén en ander mondt uit in een restauratieproject waarvoor Bouwbedrijf Van de Linde wordt ingeschakeld. Het traject in drie stappen:
- De woonwensen worden in kaart gebracht
- Wensen worden verwerkt tot concrete ideeën en monden uit in een plan van aanpak
- In november 2011 begint het sloopwerk en in het voorjaar van 2013 vindt de afronding plaats.
Het gezin Van de Plasse betrekt een geweldig mooi en uiterst comfortabel huis. Het is ook voor de oude kern van Kloetinge waardevol dat dit huis zo grondig en professioneel gerestaureerd is.
19e-eeuwse statigheid verpakt
in 21ste-eeuws wooncomfort
Kent u de voormalige burgemeesterswoning aan het Marktveld in Kloetinge? Als u wel eens in de dorpskern van ‘Klusdurp’ komt, kan deze u niet ontgaan zijn: sinds anderhalf jaar wordt er dag-in-dag-uit met passie gewerkt aan een uitwendige rehabilitatie van oude luister. En dit terwijl de woning intern wordt opgewaardeerd tot een karakteristiek, comfortabel 19e-eeuws herenhuis verrijkt met strakke stijl-, en woonelementen gericht op de toekomst. Maryse van de Plasse vertelt:
‘Dit huis is een droom die uitkomt’
‘Jaren terug gingen we een rondje rijden door Goes en omstreken want we wilden hier graag blijven. We wonen ook nu in een heerlijk, mooi huis in een fraaie omgeving en hoefden niet weg. Maar stel dat het huis van onze dromen hier in de buurt staat, dan is het toch de moeite waard om het te bestuderen, was ons idee. Uit de verkenningsrondes sorteerden we een top drie en bij de nummer één hebben we een briefje door de bus gedaan: “Stel dat u ooit gaat verhuizen …” Jaren niets van gehoord tot januari 2010. Er werd contact gelegd, een afspraak gemaakt, we stapten naar binnen en daar ging het fout: we waren gelijk verkocht.
Wat een huis, wat een locatie. Daarna heeft het nog wel een tijd geduurd voordat we rond waren. We wisten ook dat het restaureren en verbouwen een immens karwei ging worden. Je kunt het natuurlijk op verschillende manieren aanpakken maar wij wilden het graag naar onze maatstaven doen en dat moest ook allemaal maar kunnen. Ik zag het complete plaatje eigenlijk al snel voor me en nu het project bijna afgerond is, klopt het grotendeels met wat ik toen in mijn hoofd had: een prachtig huis teruggebracht in originele staat en verrijkt met ultramoderne accenten en stijlelementen. Dat contrast maakt dit huis tot een waar geworden droom.
‘De samenwerking met het team van Van de Linde? Briljant!’
We hebben een architect ingeschakeld, met name voor de vergunningen, de bouwbegeleiding heb ik zelf gedaan. Ook hebben we een binnenhuisarchitect, Jacqueline Hannewijk, ingeschakeld. Zij heeft toegevoegde waarde geleverd, bijvoorbeeld met het lichtplan en dergelijke. Maar het grote plaatje, dat hadden we zelf in ons hoofd. Toen kwam Van de Linde in beeld: we hebben eerst heel veel met Simon Davidse gewerkt, de restauratiespecialist. Het voorbereidende traject heeft hij perfect georganiseerd en vervolgens heeft Remco de uitvoering voor zijn rekening genomen. Hij heeft veel tijd en energie gestoken in ons, in hoe wij de dingen wilden en hij is er van meet af aan, het hele traject, elke dag geweest. Dat is gewoon echt goed bij Van de Linde, mag ik dat zeggen? We zijn samen een team geworden, briljant. Ik zag en sprak hem elke dag, dat zal nog gek zijn als het project straks klaar is: ik ga ze nog missen: Remco en zijn team. Het is een vast clubje mensen en ze zijn hier bijna anderhalf jaar bezig, elke dag. De benadering en werkwijze van de mensen van Van de Linde is gewoon echt professioneel. De sfeer onderling was top, ook met de schilders want die lopen ook al een jaar mee. Ik heb gezien dat ze elkaar helpen, gewoon zonder vragen, het betere teamwork. Dat merkten we ook met een onderaannemer die iets kwam plaatsen; dat dreigde even mis te gaan, iets te veel air. Die heb ik even apart genomen. Verder heb ik zoveel geleerd in een jaar tijd en ik heb er inmiddels zoveel lol in. Ik geniet ervan als er een trapleuning binnenkomt die bij Van de Linde in de timmerfabriek gemaakt is en die precies aansluit op een stuk bestaande trapleuning, qua profiel en qua materiaal. Dat heeft Remco dan zo geregeld en dan past het precies. Dat vind ik inmiddels al mooier dan wanneer er in een kamer tapijt is gelegd.’
‘De meest ingrijpende wijzigingen? Het dak, de kelder en alles daartussen’
De kop hierboven mag een grapje lijken, maar dat is het niet: ‘het dak en de kelder zijn de meest ingrijpende onderdelen van deze restauratie geweest: op een gegeven moment lag het dak gewoon los op het huis; alles moest vernieuwd worden, de hele dakconstructie. Drie van de vier schoorstenen zijn volledig opnieuw opgemetseld, dat was een megaproject en zo mooi gedaan. En dan het stucwerk aan de schoorstenen: had de stukadoor mallen gemaakt, s’avonds, komt hij de dag erna aan met zijn werk, de ladder op naar boven en het dak op met dat element op zijn schouder. Komt’ie even later weer naar beneden met zijn kunstwerk en vraag ik hem wat hij gaat doen: “het is niet naar mijn zin, dat moet anders.” Vaklui.
Vervolgens’ gaat Maryse verder ‘van boven naar beneden: alles daartussen. Alle wanden, behalve de dragende, zijn weggebroken, de complete elektrische installatie en leidingen, al het loodgieterswerk, totaal vernieuwd. Het huis is door de eeuwen heen natuurlijk meermaals verbouwd en aangepast en eigenlijk zat er nu maar één ding op met het plaatje dat wij voor ogen hadden: alles opnieuw. Dat was twee en dan ten derde de kelders. Er liggen drie kelders onder het huis, over de volle breedte. Drie kelders met een vochtprobleem, kletsnat gewoon en dat is niet goed. Die kelder bleef droog door de voormalige stookinstallatie: een soort Starwars-achtig gevaarte, die altijd volle bak stond te blazen. Toen die installatie eruit ging kwam het vochtprobleem erin. De kelder licht lager dan de vijver op het Marktveld, voor de deur. Al het water loopt hier naartoe. De deuren, deurposten en de ramen op straathoogte, alles moest eruit en opnieuw erin. Alle muren zijn gestript en daarna zijn er zeven lagen stucwerk op gezet. De kelder was echt een project met tegenvallers maar het is goed gekomen.’
Wat betekent wooncomfort verbetering voor dit huis?
Het riante huis dateert uit (waarschijnlijk) 1896 en is straks klaar voor weer een toekomst. Wat heeft deze restauratie en verbouwing betekend voor de comfortverbetering? Om daar een beter beeld bij te krijgen is een rondgang door dit bijzondere pand, gewenst. Ik stel mijn vraag terwijl we door de in aanleg zijnde tuin naar een deur aan de zijkant van het huis lopen. Het blijkt de deur naar de bijkeuken te zijn. Andere toegangsdeuren, waaronder de voordeur zijn door uiteenlopende werkzaamheden afgesloten. Het antwoord op mijn vraag kan ik eigenlijk in deze bijkeuken zelf al geven: veel, alles eigenlijk. De bijkeuken is ruim en voorzien van een schuifdeurkast waarachter straks apparatuur als wasmachines -drogers uit het zicht zullen verdwijnen: opgeruimd staat netjes. Vanuit de bijkeuken betreden we de keuken.
“Modern, strak, hoog, ruim, authentiek.”
Bovengenoemde woorden zijn de eerste woorden die me te binnen schieten en smaakvol kan er direct achteraan. Een supermoderne keuken heeft haar plek gevonden en ‘clickt’ ondanks de contrasten perfect met de omgeving. De keuken is voorzien van alle apparatuur die je maar kunt bedenken en ik heb me voorgenomen om niet meer te spreken over comfortverbetering. Alles in dit huis is af en van de hoogste kwaliteit. Via de achterkamer lopen we een serre in waar je eigenlijk niet meer weg wilt: een brede, witte en lichte serre, volledig gerestaureerd in oude stijl met een balkenplafond waar je alleen al uren naar kunt kijken, brengt je terug in de tijd. En dan het uitzicht op een bordes met trappen naar een imposante tuin met oude bomen zoals een magnifieke beuk. Verderop in de tuin ligt een typisch Zeeuwse poel en hoewel er nog veel moet gebeuren ademt deze tuin rust, geschiedenis en allure. We staan in de tuin en Maryse vertelt honderduit over wat er hier allemaal nog moet gebeuren. Het gaat even een beetje langs me heen en ik stel me de tuin voor als deze straks klaar is. Niet verkeerd, is de conclusie. Daarna lopen we over het terras terug naar de serre waarbij opvalt dat de natuurstenen vloer van het ruime terras doorloopt in de serre. Vanuit de serre komen we in de eetkamer met een strakke haard en dito schouw. Daarboven een van klassieke ornamenten voorzien plafond op 4,5 meter hoogte. Ook hier schept het contrast tussen modern en antiek een heerlijke harmonie. Vanuit de eetkamer lopen we via een doorgang met schuifdeuren de woonkamer in en lopen aldaar Remco tegen het lijf. ‘Een gouden vent’, zegt Maryse zonder dat hij het hoort en na een kort onder onsje gaan we verder. De schilders werken hier aan het aflakken van luiken, deuren en kozijnen. Je kunt je voorstellen dat het voor deze vakmannen fijn is om hier te kunnen werken. Alles in dit huis vraagt om de aandacht, kennis en kunde van mensen die met passie voor hun vak bezig zijn om mooie dingen nog mooier te kunnen maken. We komen in een hal en gang naar de voordeur en hier vertelt Maryse over de vloer die onder andere vloeren vandaan kwam en die in goede staat verkerend, helemaal en puur toevallig precies past bij de vloer in de gang. ‘We zijn trouwens nog meer cadeautjes tegen gekomen in dit huis hoor. Er waren overal kamertjes gemaakt en door het hele huis heen zijn er plafonds met prachtige ornamenten weg getimmerd; complete, antieke inbouwkasten zijn er tevoorschijn gekomen, vanachter kamerwandjes. Ongekend. Vanuit de hal komen we in de voormalige burgemeesterskamer. ‘Dit was de werkkamer destijds van de laatste burgemeester van Kloetinge’ zegt Maryse terwijl ze de kamer rondkijkt op een manier die doet vermoeden dat ze even terug gaat in de tijd. Ik kan me dat overigens goed voorstellen en denk dat dit gevoel de nieuwe bewoners ook in de toekomst nog meerdere malen zal bekruipen. Maryse stelt voor naar boven te gaan en ik loop achter de druk pratende vrouw des huizes aan naar het trappenhuis. Daar aangekomen besef je pas goed hoe groot dit huis is, zeker als je langs de trap naar boven kijkt. Het trappenhuis ligt aan de zijkant van het huis en de ramen in de gevel zorgen voor een prettige lichtval in deze kolossale ruimte. Op de eerste verdieping aangekomen worden mij eerst de kinderkamers met daartussen een badkamer getoond en ik constateer dat de kinderen straks een prettig uitzicht hebben over de vijver aan het marktveld. Ook deze kamers zijn sfeervol en modern ingericht terwijl het perfect past bij het statige, klassieke karakter van het pand. Vervolgens is de master bedroom aan de beurt met aangrenzend, de minimalistisch maar o zo stijlvolle badkamer. De kers op de taart op deze eerste verdieping is een klein kamertje, eigenlijk meer een soort balkonnetje, dat grens aan het trappenhuis en dat uitzicht biedt op de tuin en het trappenhuis. Een mijmerhoekje van jewelste.
Een zolder met een zolder
Om u enig inzicht te verschaffen over het formaat van de zolder: er bevindt zich een zolder op zolder; begrijpt u wel? We zijn inmiddels aangekomen op de bovenste verdieping van het pand en Maryse heeft een verklaring voor dit aparte fenomeen: ‘de voormalige bewoner had een hobby; treintjes. Deze hele zolder vormde een compleet met spoorrails doorspekt landschap, compleet met bergen, dorpen en wat al niet meer. Van daarboven’ en Maryse wijst naar de zolder op zolder ‘werd het hele tracé bestuurd. De voormalige eigenaar vroeg nog of we het hele verhaal erbij wilde kopen: “leuk voor jullie zoon” opperde hij. Eén blik op de jongen in kwestie leverde ons een kortstondig maar uiterst duidelijk knikje op’ en Maryse imiteert het gebaar: horizontaal wel te verstaan. Het treinlandschap is dan ook verdwenen en de nu nog lege ruimte, waar je gemakkelijk overvallen zou kunnen worden door pleinvrees, wanneer je daar bevattelijk voor bent, biedt een perfect uitzicht op de bijna volledig vernieuwde dakconstructie. ‘Wat we met deze zolder willen en kunnen weten we eigenlijk nog niet maar dat komt vast goed. Ik heb drie zeilers in huis en ik kan me voorstellen dat de kinderen hier nog veel plezier kunnen maken.’